در آیۀ شریفۀ «نَفَختُ فیهِ مِن روحی» (حجر: 29) «روح» به یاء متکلم اضافه شده و این ترکیب، مضاف و مضاف‌الیه است (روحی = روح من). حال ترکیب مضاف و مضاف‌الیه:
- گاهی معنای مالکیت دارد؛ در این صورت «روحی»؛ یعنی آن روح که من مالکش هستم؛
- گاهی معنای اختصاص دارد؛ در این صورت «روحی»؛ یعنی آن روح که مختصّ به من است؛
- گاهی معنای ظرفیت دارد؛ در این صورت «روحی»؛ یعنی آن روح که در من است.
در آیۀ مذکور، معنای این مضاف و مضاف‌الیه، اختصاص است؛ یعنی روحی است که اختصاص به خدا دارد و شرافت و عظمتش را از خدا دریافت می‌کند؛ نه اینکه این روح در خدا حلول کرده باشد (معنای ظرفیت ندارد)؛ و نه اینکه نسبتش با خدا مثل تعلّق روح انسان به بدن انسان باشد.
همچنین می‌توان معنای مالکیت را هم در این آیه برای کلمۀ «روحی» در نظر گرفت.
