سلام علیکم و رحمة الله
خدا توبه‌پذیر است؛ توبه هم شرایطی دارد؛ انسان باید عزم بر ترک گناه کند و تا جایی که می‌تواند، آثار بد گناهش را جبران کند. وقتی خدا توبه می‌پذیرد، حتی ممکن است مقام توبه آن‌قدر بالا رود که خداوند در پروندۀ انسان به جای سیئه و گناه، حسنه و خوبی بنویسد. این به جای خودش محفوظ است. پس توبه می‌تواند آثار گناه را نیز از بین ببرد.
اما سؤال این است: کسی که اصلاً گناه نکرده که نیازی به توبه داشته باشد، با کسی که گناه کرده و توبه کرده، هم‌مقام است؟ حتماً فرق دارد. وقتی خدا گناه توبه‌کننده را می‌بخشد و مقام او را بالا می‌برد، پس مقام آن کس را که اصلاً گناه نمی‌کند، بیش از او بالا می‌برد. پس نباید انسان‌ها با دل خوش کردن به اینکه «توبه می‌کنیم» گناه کنند؛ بلکه باید تا جایی که می‌توانند، از شکل‌گیری گناه جلوگیری کنند و قبل از گناه توبه کنند. این خیلی بهتر از توبۀ بعد از گناه است. هرچند که توبۀ بعد از گناه را هم اگر خدا به انسان توفیق دهد که توبه کند، می‌پذیرد.
