می دانیم که (ذو) از اسمای سته و اعراب آن در اغلب موارد با حروف می باشد. در آیه ۲۷ سوره الرحمن (وَيَبْقَىٰ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ) (ذو) بدلیل نعت بودن (وجه) بعنوان فاعل فعل (یبقی) که نقش مرفوعی دارد (ذو) نیز نقش رفع گرفته. در حالیکه همین قضیه در آیه ۷۸ همان سوره (تَبَارَكَ اسْمُ رَبِّكَ ذِي الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ) تکرار شده یعنی (اسم) که فاعل فعل (تبارک) و نقش مرفوعی دارد و (ذی) نعت (اسم) بوده باید نقش رفع گرفته و (ذو) می شد ولی (ذی الجلال) آمده. هرچند برخی از نعت مقطوع بحث کرده‌اند ولی قانع نمی کند. لطفا نقاط تدبری ایات فوق را بیان و راهنمایی فرمایید.
