هر «احد»ی حتماً «واحد» است؛ یعنی اگر کسی احد است، حتما واحد هم هست؛ زیرا احد، تک است و دومی ندارد؛ بنابراین واحد است. اما هر واحدی احد نیست؛ مثلاً ممکن است بنده یک خودکار داشته باشم؛ اما امکان اینکه دو یا سه یا بیشتر خودکار داشته باشم نیز وجود دارد. احد تأکیدی بر بی‌حد و نامتناهی بودن خداوند است و واحد، تأکید بر یکی بودن خداوند است. وقتی به خداوند گفته شود «یا احد و یا واحد»، واحد، معنای جدیدی را به احد اضافه نمی‌کند؛ زیرا معنای واحد در خود احد وجود دارد؛ بلکه تأکیدی خواهد بود بر وحدانیتی که در کلمۀ احد وجود داشت.
