1. بشیر نذیر بودن در طول نذیر بودن است. یعنی انبیا اولا نذیر هستند آنگاه مردم نسبت به انذار آنان به دو گروه تقسیم می شوند اول پذیرندگان انذار و دوم انکارکنندگان آن، آنگاه انبیا نسبت به گروه اول بشیر و نسبت به گروه دوم نذیر خواهند بود. این معنی از مواقع دیگری در قرآن کریم هم قابل استفاده است.
2. نذیر در هر امتی لزوما پیامبر نیست و این مطلب از اطلاق واژه نذیر فهمیده می شود زیرا هیچ قیدی این واژه را به انبیا اختصاص نمی دهد.
3. امت، لزوما افراد حاضر در یک زمان نیستند، یعنی ممکن است امت، تاریخی چندصدساله یا حتی چند هزارساله داشته باشد. بنابراین گاهی یک پیامبر نذیری شناخته شده در طول برهه ای از تاریخ بوده است. گذشته از اینکه در دوران فترت رسل، اوصیا و کتب آسمانی و علمای ربانی، به عنوان منذر ایفای نقش کرده اند.