پس از همین آیۀ 56 سورۀ مبارک ذاریات (وَمَا خَلَقتُ الْجِنَّ وَالإِنسَ إِلَّا لِيَعبُدُونِ) که اشاره فرمودید، خداوند می‌فرماید «مَا أُرِيدُ مِنْهُم مِّن رِّزْقٍ وَمَا أُرِيدُ أَن يُطْعِمُونِ (ذاریات: 57)؛ هیچ رزقی از آنان طلب نمی‌کنم و از آنان طلب نمی‌کنم که مرا طعام دهند»؛ یعنی عبادت و عبودیت هدف خلقت هست؛ اما خداوند نیازی به عبادت مخلوقاتش ندارد. عبادت و عبودیت، درواقع به نتیجه رسیدن ما در خلقتمان است. این ما هستیم که باید فلسفۀ خلقت خود را درک کنیم تا رشد و کمال نصیبمان شود؛ وگرنه ما نبودیم و خدا بود؛ ما عبادتی نمی‌کردیم و خدا بود؛ چه عبادت کنیم و چه عبادت نکنیم، خداوند خواهد بود؛ نه چیزی به او اضافه می‌شود و نه چیزی از او کاسته می‌شود؛ نه قوی‌تر می‌شود و نه ضعیف‌تر...؛ هیچ تغییر در ذات پاک او راه ندارد.
راجع به این آیه در ارائۀ تدبر سورۀ ذاریات به‌صورت مفصل صحبت کرده‌ایم (اینجا).
