در سیاق پایانی سورۀ مبارکۀ حاقه صحبت از دفاع از قرآن کریم است؛ از جمله اینکه میفرماید قرآن کریم «تقوّل» نیست؛ بلکه سخن خداست؛ و امثال آن. در اینجا هم که میفرماید «فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيم» (حاقه: 52) منظور از «اسم رب»، قرآن کریم است؛ و معنای آیه این است که اسم هدایت تشریعی خدا -که تجلّی آن همان قرآن کریم است- از اتهاماتی که به آن وارد میکنند، پاک و منزه است و نمیشود آن را شعر یا سحر یا امثال اینها دانست.