سلام علیکم و رحمة الله
تا جایی که بنده می‌فهمم، حفظ قرآن به سنینی مربوط می‌شود که انسان هنوز به مرحلۀ درک و تحلیل نرسیده باشد. بعد از رسیدن به مرحلۀ درک و تحلیل، حفظ قرآن باید حتماً ناشی از شدت انس باشد.
وقتی می‌خواهیم انس را به‌وسیلۀ حفظ ایجاد کنیم، ممکن است دچار خستگی ذهنی، روحی و دلی شویم و نتوانیم به آن هدف برسیم. حفظ نتیجۀ انس است نه اینکه انس نتیجۀ حفظ باشد؛ یعنی شما باید به اندازه‌ای که قلبتان و ذهنتان اجازه می‌دهد، با قرآن انس بگیرید؛ این انس به‌تدریج افزایش پیدا کند تا منجر به حفظ شود. حفظ هدف نیست؛ بلکه نتیجه‌ای است که از شدت انس شما با قرآن حاصل می‌شود.
بله؛ در سنین کمتر، ممکن است انسان اقدام به حفظ کند و از حفظ به انس برسد؛ اما اگر در سنین بالاتر بخواهد به‌وسیلۀ حفظ به انس برسد، به ذهن و دل انسان فشار می‌آید.
لذا من فکر می‌کنم این حالتی که در شما به وجود آمده، نتیجۀ فشاری است که به شما آمده است. باید این فشار را بردارید؛ دغدغۀ حفظ را کلاً از ذهنتان پاک کنید؛ و سعی کنید روزانه صرفاً به اندازه‌ای که فکر می‌کنید ظرفیتش را دارید با قرآن مأنوس باشید.
حتماً با قرآن ارتباط داشته باشید؛ اما به اندازۀ ظرفیتت و آمادگی روحی‌تان. در ساعت مناسبی که ساعت خستگی و خواب‌آلودگی نباشد، قرآن را باز کنید؛ مقداری از آن را بخوانید و بفهمید؛ با تدبر باشد؛ و به این ترتیب هرروز انستان را با قرآن ادامه دهید. هرزمان که احساس کردید شوق بیشتری دارید، کمی زمانش را بیشتر کنید و به همین ترتیب با قرآن پیش بروید. حال اگر بر اثر شدت انس شما با قرآن، حفظ حاصل شد که خب خوب است؛ اگر نشد، مسئلۀ مهمی نیست.
این چیزی است که به ذهن حقیر می‌رسد.
امیدوارم که خدا یاری‌تان کند.
