وقتی گفته می‌شود قرآن «ثقل اکبر» است؛ یعنی اهل‌بیت علیهم‌السلام بر محور قرآن فعالیت و تلاش می‌کنند؛ یعنی مرجع ضمیر وجودی آن‌ها به قرآن برمی‌گردد؛ آنان «تالیِ قرآن»اند؛ «ترجمانِ قرآن»اند؛ «معلمِ قرآن»اند؛ «مبیّنِ قرآن»اند؛ «مفسرِ قرآن»اند؛ «مجریِ قرآن»اند... مضاف‌الیه در تمام این اصطلاحات، «قرآن» است؛ یعنی قرآن کریم محور و کانون است و اهل‌بیت علیهم‌السلام، این کانون و محور را در جهان پابرجا می‌کنند.
حال اینکه حقیقت وجودی قرآن و اهل‌بیت علیهم‌السلام در عالم بالا با هم متحد است و این دو معادل یکدیگر هستند، سر جای خود محفوظ است؛ اما در این دنیا این‌طور نیست که قرآن یک طرف باشد و اهل‌بیت علیهم‌السلام در طرفی دیگر؛ بلکه اهل‌بیت علیهم‌السلام، همه، مرجع ضمیرشان به قرآن کریم برمی‌گردد.
