چرا خداوند نظام هستی را طوری سامان داده است که مومنان برای رسیدن به بهشت و تنعم ابدی، لازم است در دنیا سختی و فشار را تحمل کنند؟ مخصوصا سیره انبیا و ائمه مملو از این دشواری هاست؛ مثلا فشارهایی که بر وجود مقدس پیامبر اکرم ص وارد شده و یا وقایع غصب خلافت و یا حادثه کربلا و ...
آیا نمیشد خداوند انسان را از همان ابتدا در بهشت متنعم میگرداند برای ابد؟ مگر وجه خلقت، رحمت و رافت الهی و به قول معروف «من نکردم خلق تا سودی کنم، بلکه بر بندگان جودی کنم» نیست؟ پس چرا اصلا ابتلا و امتحان؟
معمولا در جواب این سوال گفته میشود این سختی ها باعث میشود درجه انسان بالا برود و مثلا بالاتر از فرشتگان قرار گیرد؛ در جواب این پاسخ میتوان گفت خوب خدا میتوانست همه موجودات را به شکلی یکدست و هم درجه، در بهشتی ابدی متنعم گرداند؛ این حالت بهتر نیست؟!
یکی دیگر از جواب های این سوال این است که این سختی ها در ظاهر و از نگاه ما سختی هستند، اما برای آن شخص شیرین و دلپذیر هستند؛ در صورتی که بنظر حقیر این جواب کامل نیست؛ بنده مصادیق عالی را نمیدانم ولی روشن است که انجام تکالیف دینی معمولا با دشواری همراه است؛ نماز صبح، روزه، جهاد و... همه دشوار هستند و اگر دینداری ساده و شیرین بود که همه دیندار میبودند و این مقدار الحاد و جرم در جهان جریان نداشت؛ اینکه ما مفهومی به نام صبر بر طاعت داریم نیز موید همین معناست، چرا که صبر در سختی معنا پیدا میکند نه در شیرینی و خوشی؛ پس اینکه اصل دشواری زندگی مومنان را انکار کنیم به نظر درست نمی‌آید.
لطفا نظر خود را بفرمایید یا اگر این بحث بحث مفصلی است و نمیتوان در قالب این سامانه پاسخ داد، منبع مطالعه معرفی بفرمایید.
